خطاب به خواهر يا برادر خوبم (ع- پ)
اولا: بنده اين تعميم گويي شما را نمي پسندم، اين گونه که شما به ايراد خطبه پرداخته ايد و خبر از نا امني داده ايد شايد بر خواننده مشتبه شود که ما داريم در سازمان موساد و يا سيا درس مي خوانيم. بنده خودم دانشجوي ترم 4 همين رشته مي باشم، خدا را شاکرم که توفيق داشته ام تقريبا از محضر همه ي اساتيد بهره برم. بحمد الله در دانشگاه قم اساتيد پرباري حضور دارند که در رشته ي ما حرف اول را مي زنند. خواهر يا برادر خوبم رسم روزگار بر اين است که در هر رشته برخي عناصر کار شکن وجود داشته باشند. (که البته جاي تأسف دارد که در رشته ي ما نيز چنين است)
ثانياً: قسمت اعظم آمال و آروزهاي ما بسته به همت خودمان است. دانشجو بايستي خيلي فراتر از کلاس و استاد به دنبال علم باشد نبايد تنها به استاد و کلاس بسنده کنيد (البته من نقش استاد را در ايجاد انگيزه منکر نيستم) لذا شما با شنيدن و ديدن چند مورد نبايد همه را اينگونه بدانيد و هزاران اميد خود را از دست بدهيد. ما بايد سعي کنيم در زندگي واقع نگر باشيم؛ به دنبال آرمانشهر نگرديم. اگر اين گونه مسائل نبود شايد ما قدر اساتيد بزرگواري چون استاد نکونام را اينگونه نمي دانستيم.
و در آخر آرزوي سلامتي و طول عمر با برکت براي حضرت استاد را دارم که بنده شخصا خيلي مديون ايشان هستم.
ربنا ءاتنا من لدنک رحمه و هيئ لنا من امرنا رشدا