سلام. منظور مشرکان اين نبوده است که رحمان را نمي شناسند؛ بلکه اين بوده است که ما زير بار سجده بر رحمن يعني خداي يگانه نمي رويم. رحمن واژه اي نبوده است که براي اولين بار در قرآن به کار رفته باشد. اين واژه در متون جاهلي هم سابقه دارد. سياق آيه نيز مؤيد نظر ماست: وَ إِذا قيلَ لَهُمُ اسْجُدُوا لِلرَّحْمنِ قالُوا وَ مَا الرَّحْمنُ أَ نَسْجُدُ لِما تَأْمُرُنا وَ زادَهُمْ نُفُوراً (فرقان، 60). قسمت پاياني آيه منظورشان را توضيح مي دهد. منظورشان اين بوده است که ما به آنچه تو مي گويي، يعني پرستش خداي يگانه و خالي از شرک عمل نمي کنيم. نفرت آنان از اين بوده است که خدا را به يگانگي بپذيرند؛ چنان که در جاي ديگر آمده است:‌ وَ جَعَلْنا عَلى‏ قُلُوبِهِمْ أَكِنَّةً أَنْ يَفْقَهُوهُ وَ في‏ آذانِهِمْ وَقْراً وَ إِذا ذَكَرْتَ رَبَّكَ فِي الْقُرْآنِ وَحْدَهُ وَلَّوْا عَلى‏ أَدْبارِهِمْ نُفُوراً (اسراء، 46). وقتي خدا به تنهايي ياد مي شود، بدشان مي آمد.