قرآن خودش يک کتاب تخصصي نظير کتب حقوقي و فقهي و جامعه شناختي و روان شناختي و مانند آن نيست تا نياز افتد براي تشخيص تاريخي يا فراتاريخي بودن گزاره هاي آن به تخصص خاصي نياز باشد. همين که ملاحظه شود، آن سنت ها و فهم هايي که در گذشته بوده، امروز نيست و نمي تواند باشد، کافي است که دانسته شود، آنها مربوط به گذشته اند. براي مثال احکام برده داري را هيچ نيازي به علوم نداريم که تشخيص دهيم مربوط به گذشته است و امروزه قابليت اجرا و حتي طرح ندارد. قواميت مردان بر زنان هم که در قرآن از آن سخن رفته، به معناي نگهباني مرادان از زنان خود است که به فحشاء نيافتند و حافظ غيب يعني فروج خود باشند. البته زدن زنان مربوط به گذشته است و امروزه زدن هرگز به عنوان يک شيوه تربيتي و تأديبي مورد تأييد نيست. روزگاري دانش آموزان را فلکه مي کردند و هيچ عيب شمرده نمي شد؛ اما امروزه قابل قبول نيست. زدن زنان نيز از آن جمله است.