با سلام خدمت استاد محترم و ارجمند
مطالب بسيار مفيدي و مهمي رو مطرح کرديد، ولي هنوز براي من چند نکته روشن نشده که اگه توضيح بديد ممنون مي شم:
آيا درسته که به قرآن مثل ساير کتاب هاي بشري و غير وحياني نگاه کنيم و تفهيم و القاي مقصود رو فقط با توجه به معهودات و قراردادهاي بين نويسنده و خواننده کتاب در نظر بگيريم و نه بيشتر از آن؟ درسته که بالاخره ظاهر الفاظ و عبارات قرآن داراي معناي مشخصي است که با توجه به تصوراتي که ابتداءا" مردم عصر نزول از اون الفاظ داشته اند روشن مي شود ولي آيا اشکالي دارد که با حفظ همين معناي ظاهري و اوليه الفاظ، معاني بيشتر و عميق تري از آيات فهميده شود و اين الفاظ منشاء اشاره به اون مفاهيم نهفته در دل آيات باشد؟ البته اين خاصيت رو در کتب بشري نمي توان ديد ولي وجود چنين خاصيتي در کلام خداوند نه تنها خلاف عقل نيست بلکه يکي از جنبه هاي اعجاز و زيبايي قرآن است که باعث شده قرآن در هر عصر و زماني تازگي خودش رو داشته باشه و طبق همون حديث معروف مثل خورشيد و ماه هميشه در جريان باشه.
اين مطلب شما که قرآن رو فقط بايد با توجه به معهودات و تصورات عرب عصر نزول فهميد، نوعي محدود کردن قرآن به همون فهم مردم عصر نزول نيست؟! آيا نمي توان مفاهيم عميق تري از قرآن رو فهميد که گذشت زمان اونها رو روشن ميکنه و شايد اصلا به فکر و تصور مخاطبان اوليه قرآن هم نمي رسيده(البته ممکنه اون زمان احتياجي به فهم بيشتر از اون مقدار نبوده يا اصلا براشون موضوعيت خارجي نداشته و مردم عصر نزول با توجه به سطح نيازشون از قرآن بهره مي بردن و الان هم با توجه به سطح نياز بشر از لايه هاي معنايي ديگر قرآن، که ارتباطي هم به الفاظ معاني ظاهري اونها نداره، برداشت مي کنند).
آيا اشکالي داره که سطح فهم ها از قرآن و حتي نوع نگاه ها به قرآن مختلف باشه و در عين حال جنبه هدايتي قرآن براي مخاطبان متعدد و گسترده باشه، حتي براي مخاطبان زمان خود پيامبر(ص)(مثل اختلاف سطح فهم سلمان و ابوذر)؟!

سلام عليکم