نظرات ياداشت پاسخ نکونام به انتقادات حجت الاسلام بابايي

+ عليرضا

با سلام

استاد در مورد مقاله جنابعالي در مورد سماوات در مورد آيه 29سوره شوري سوالي داشتم و آن اينکه جنابعالي فرموديد که مراد از دابه اي که در آسمانها وجود دارد و مي تواند از ايات و نشانه هاي قدرت خداوند براي عرب عصر نزول به کار رود همان پرنده است.

اما علامه صادقي تهراني در مورد اين ايه مي فرمايند که :ضمير در فيهما به السماوات و الارض بر مي گردد.(و ما بث فيهما من دابه) يعني تنچه پراکنده در آن دو يعني اسمانها و زمين از جنبندگان. چون لفظ دابه بر ملائکه شامل نيست، پس در اسمانها و زمين جنبندگاني هستند. حالا اين جنبندگان مانند انسانها عاقلند يا مثل حيواناتند؟

(و هو علي جمعهم اذا يشا قدير) ضمير هم در جمعهم جانداران عاقل را شامل است که خدا هرگاه بخواهد مي تواند اين ها را با هم در يک جا جمع کند و اين جمع شدن دليل بر اين است که در آينده اي نامعلوم انسانها و عقلاي زميني با عقلاي آسماني جمع و برخورد خواهند داشت.

پاسخ

سلام. اولاً، گفته شده است که دابه از نشانه هاي خداست و نشانه يعني چيزي که از رهگذر آن به قدرت خدا پي برده مي شود و آيه نيز خطاب به مشرکان قريش نازل شده است؛ لذا بايد دابه چيزي باشد که آنان مي شناختند؛ نه آنچه بعد شناخته مي شود. ثانياً، در قرآن آمده است که وحوش هم حشر پيدا مي کنند؛ بنابراين لزومي ندارد که مراد فقط انسان ها باشند.