چند نکته: 1. اثبات اين که ائمه(ع) معاني بي ربطي را به قرآن نسبت دهند، مشکل است. به هر حال،‌ به نظر من، چون در روايات تفسيري معنايي به آيات قرآن نسبت داده مي شود،‌ بايد اين نسبت لااقل با تجزيه و تحليل عقلي روشن شود. ما به واقع با يک استدلال مواجه هستيم که يک مقدمه اش قرآني و يک مقدمه اش حديثي است. ائمه(ع) هم از رهگذر سخن خود به واقع به نوعي استدلال کرده اند؛ لذا ما بايد قدر جامع و ارتباط منطقي ميان آنها را دريابيم و گرنه براي ما نمي تواند حجيت داشته باشد. به خصوص که ما مي دانيم، غاليان معاني بي ربطي را از زبان ائمه(ع) به قرآن نسبت داده اند. 2. معيار اين که فهم ما همان فهم عرب عصر نزول است،‌ اين است که ما به اطلاعاتي که ميان آنان وجود داشته است، مراجعه کنيم؛ نظير خود قرآن،‌ اعم از سياق و آيات متحد الموضوع، روايات موافق قرآن و اطلاعات کلي تاريخي و جغرافيايي و فرهنگي مربوط به عرب حجاز عصر پيامبر(ص). اگر فهم ما مبتني بر اطلاعاتي باشد که بعد از عصر نزول حادث شده،‌ اين فهم از قبيل تطبيق آراء بر قرآن و تفسير به رأي خواهد بود؛ مگر آن که ملازمه منطقي با فهم عرفي عرب حجاز عصر نزول از قرآن داشته باشد.