1. اقناع يك امر شخصي است. ممكن است، كسي منكر وجود خورشيد هم باشد. 2. سيره عقلاء چنين است كه وقتي قرينه اي بر دروغ گويي كسي نمي يابند، به سخن او اعتماد مي كنند. 3. وقتي افراد متعددي كه شاهدند يك كسي بي سواد بوده، بعد حافظ كل قرآن مي شود يا مي تواند كل قرآن را بدون هيچ آموزشي صحيح بخواند، آنها همه گواهان صدق آن كس هستند. دروغگو شمردن همه آن شاهدان بي هيچ دليلي، لجاجت است. 4. حافظ شدن يا قدرت قرائت صحيح قرآن بدون آموزش افراد ذکر شده، نه تنها شاهدان بسياري دارد؛ بلکه تعدد وقوع هم دارد و اين از دو جهت، معجزه بودن واقعه حفظ يا قدرت قرائت قرآن را براي آن افراد ثابت مي کند. افراد متعددي که هيچ قرينه اي بر دروغگويي آنها وجود ندارد، خبر داده اند که برايشان معجزه اي در زمينه قرآن رخ داده است. اين تعدد وقوع در يک زمينه باعث افزايش اطمينان مي شود. 5. ادعاي اين که انگيزه جعل در افراد مذهبي فراوان تر است، خلاف واقع است. کافي است، مجرميني که به چنگال عدالت گرفتار آمده اند، بررسي شود و مشخص گردد که قريب به اتفاق آنان کساني بوده اند که پايبندي به مذهب نداشتند.