سلام. منظور اين است که به يک موضوع خاصي را که در حد يک پايان نامه قابل جمع و جور کردن باشد، انتخاب کنيد.

انتساب اقدامات ديگران به ايشان ساده نيست.

به نام خدا و با سلام. مراد از جنبه هاي معنوي روشن نيست. اگر منظور تأثيرات اخلاقي مناسک و عبادات است، بايد بررسي کرد که پيش تر کاري نشده در محدوده يک پايان نامه تحديد موضوع شود، مناسب مي تواند باشد.

سلام. من تفصيل پاسخ را در دو کتاب پژوهشي در مصحف امام علي و درآمدي بر تاريخگذاري قرآن داده ام. اجمالا عرض کنم که هيچ سوره اي ممزوج از آيات پراکنده وجود ندارد. يک سوره يا دفعي النزول است و يا اگر تدريجي النزول است، فقرات آن پي در پي نازل شده است. روايت مذکور نيز بي اعتبار است. هم با ظاهر آيه نمي سازد که با واو عطف شروع شده و حاکي از پيوستگي به ما قبل است و هم با نه روايت ديگر تعارض دارد که دلالت دارند، آيات يا سوره هاي ديگر آخرين آيه يا سوره نازله اند.

سلام. بعيد است، منظور امام آمريت تحکمي و زورگويانه باشد. به طور قطع منظور ايشان سخني نافذ و تأثيرگذار است. بايد به گونه اي که تأثيرگذار باشد، سخن گفت. به طور قطع اگر از ايشان مي پرسيدند که آيا بر ما رواست به گونه اي به فرزندمان سخن بگوييم که از ما و دين منتفر بشوند، به طور قطع مي فرمودند، اين حرام مؤکد است. در امر به معروف و نهي از منکر، احتمال تأثير شرط است. اگر احتمال تأثير وجود نداشته باشد، وظيفه امر به معروف و نهي از منکر از ما ساقط است و اگر احتمال تأثير سوء بدهيم، انجام آن حرام است.

سلام. منظور مشرکان اين نبوده است که رحمان را نمي شناسند؛ بلکه اين بوده است که ما زير بار سجده بر رحمن يعني خداي يگانه نمي رويم. رحمن واژه اي نبوده است که براي اولين بار در قرآن به کار رفته باشد. اين واژه در متون جاهلي هم سابقه دارد. سياق آيه نيز مؤيد نظر ماست: وَ إِذا قيلَ لَهُمُ اسْجُدُوا لِلرَّحْمنِ قالُوا وَ مَا الرَّحْمنُ أَ نَسْجُدُ لِما تَأْمُرُنا وَ زادَهُمْ نُفُوراً (فرقان، 60). قسمت پاياني آيه منظورشان را توضيح مي دهد. منظورشان اين بوده است که ما به آنچه تو مي گويي، يعني پرستش خداي يگانه و خالي از شرک عمل نمي کنيم. نفرت آنان از اين بوده است که خدا را به يگانگي بپذيرند؛ چنان که در جاي ديگر آمده است:‌ وَ جَعَلْنا عَلى‏ قُلُوبِهِمْ أَكِنَّةً أَنْ يَفْقَهُوهُ وَ في‏ آذانِهِمْ وَقْراً وَ إِذا ذَكَرْتَ رَبَّكَ فِي الْقُرْآنِ وَحْدَهُ وَلَّوْا عَلى‏ أَدْبارِهِمْ نُفُوراً (اسراء، 46). وقتي خدا به تنهايي ياد مي شود، بدشان مي آمد.

سلام. سوره حمد به واقع دعايي است جزو نماز و جزو قرآن نيست و آن را براي افتتاح در قرآن گذاشتند. سوره علق اولين سوره نازله است. سوره حمد اگرچه وحياني است؛ اما وحي دو نوع است: قرآني و غير قرآني. سوره حمد وحي غير قرآني است و سوره علق وحي قرآني. وحي قرآني سبک سه ضلعي دارد. يعني جبرئيل پيام خدا را بر پيامبر نقل مي کند. اين در حالي است که سبک سوره حمد چنين نيست. سبک آن دو ضلعي صعودي يعني دعايي است.

سلام. اين آيه بيش از ابلاغ دلالت ندارد. مفسران هم بر همين نظرند؛ براي نمونه بنگريد: علّموا أهليكم ما يدفعون به المعاصي(فرّآ، معاني القرآن)؛ عن زرعة بن محمد عن أبي بصير قال سألت أبا عبد الله ع عن قول الله قُوا أَنْفُسَكُمْ وَ أَهْلِيكُمْ ناراً وَقُودُهَا النَّاسُ وَ الْحِجارَةُ قلت: هذه نفسي أقيها فكيف أقي أهلي قال: تأمرهم بما أمرهم الله و تنهاهم عما نهاهم الله عنه فإن أطاعوك كنت قد وقيتهم و إن عصوك فكنت قد قضيت ما عليك(تفسير القمي)؛ روى عن على في قوله قُوا أَنْفُسَكُمْ وَ أَهْلِيكُمْ قال علموا أنفسكم و أهليكم الخير(جصاص، احکام القرآن)‏

اين مطلب شما ابهام دارد. اين که هيچ يک از انسان ها عقل کل نيستند و به واقع هر انساني عقلش کم است، نبايد قابل ترديد باشد. لزوماً هم اين طور نيست که مذهبي ها از غير مذهبي ها عقلمندتر باشند. هر انتخابي اگر مبتني بر ادله معتبر باشد، پسنديده است ولو آن انتخاب بي ديني باشد.

سلام. از لطف شما ممنون. خداوند شما را همواره موفق بدارد