1- ممکن است در منطق چنين اصلي براي غلبه لفظي بر حريف مجاز شمرده شده باشد ولي براي قرآني که حتي انسانها را امر به جدال احسن ميکند و باطل در گذشته و آينده آن راه ندارد مجاز نخواهد بود.

2- شما با وجود اصراري که به اين اصل منطقي داريد در مطالبي که آورده ايد نيازي به استفاده از آن نداشته ايد چون خود شما در متن گزاره اي با اين مظمون داريد که "باطل گزاره اي است که خلاف واقع چنان که درک مي شود باشد" و آنچه در سوره ملک آمده اشاره به يک نوع از همين ادراک است و لذا باطل نيست.(البته اشاره شما به سوره ملک نه در پست اخير که در بحث مشابهي که در گروه "اساتيد ايران" جريان دارد آورده شده است). اشاره به آنچه چشم مي بيند چيزي است که هنوز معتبر است و انحصار به عرب جاهلي ندارد. حتي خود من که يک فيزيکدان هستم و با اصول نسبيت خاص و عام و مدرنترين نظريات کيهانشناسي آشنا هستم هنوز در محاورات روزانه از اصطلاح طلوع و غروب خورشيد استفاده ميکنم نه از چرخش زمين بدور خود.

3- شواهدي که آورده ايد حد اکثر ثابت کننده اين است که "در قرآن بر اساس حواس ظاهري نيز سخن گفته شده است" و اين نتيجه گيري شما که "در قرآن هرگز خلاف آنچه با حواس ظاهري درک مي شده سخن گفته نشده" صرفا يک ادعا است که نياز به اثبات دارد.