سلام. 1. اگر تشريع کننده احکام خدا بود، بايد احکام در تمام اديان يکي بود؛ لذا اختلاف احکام در اديان مختلف روشن مي سازد که تشريع کننده احکام خود بشر است و سبب الهي خواندن احکام ديني، امضاي آن از سوي خداست. بنابرين مفهوم اين که ما شرايع مختلف را قرار داديم، اين است که ما شرايع مختلف را امضاء کرديم. 2. ملاحظه تمام يسئلونک ها نشان مي دهد که تمام احکام مربوط عبارت از همان احکام عقل است؛ بنابراين خدا و انبياء به همان احکام عقل ارشاد و راهنمايي مي کند. 3. تمام عبادات در اديان مختلف تفاوت دارد و يکي از وجوه تفاوت، تفاوت زبان عبادت است و اين حاکي از اين است و اين، خاستگاهي جز اين ندارد که زبان هاي صاحبان اين اديان متفاوت است و از آن ناشي شده است. 4. سياق آيه کهف يعني وجود لفظ ولي در آن نشان مي دهد که مراد از حکم ، حکومت است. 5. يک مروري به احاديث ائمه نشان مي دهد که بسياري از آنها هيچ ربطي به آيات قرآن ندارد، مانند شکيات نمازها؛ لذا نمي توان گفت که تمام احاديث آنها از قرآن نشئت گرفته است. 6. دلالت هر لفظ از سياقش آشکار مي شود و لفظ رکوع علي الظاهر در قرآن بر نماز دلالت دارد. موفق باشيد.