روايات مستقل از قرآن که مورد بحث نيست بلکه منظور رواياتي است که در رابطه با تفسير يا توضيح يا بيان آيه اي از قرآن به ما رسيده است.و ما گرچه ربط آن را شايد نفهميم ولي از اين باب که توسط کساني بيان شده است که علمشان متصل به علم الهي است ميپذيريم.
از طرف ديگر معيار اينکه بدانيم فهم ما عين همان فهم عرف زمان نزول بوده يا نه روشن نيست.و چار ه اي نيست جز اينکه فهم عرفي عقلايي امروز را بپذيريم بشرطي که تنافي صريح و متضادي با ظاهر قرآن نداشته باشد.

با سلام و عرض تسليت شهادت حضرت زهرا(سلام الله عليها)
اين استدلال که مراد خداوند فقط همان معاني است که عرف زمان نزول فهميده اند از جهاتي قابل مناقشه است
1-هيچ دليلي نداريم که فهمي که الان عقلا از قرآن دارند غير از آن چيزي است که عرف و عقلا زمان نزول فهميده اند.بله هر کسي هم حق ندارد برداشتهاي خود را به قرآن نسبت دهد.
2-اين که در احاديث آمده است احاديث ما را بر قرآن عرضه کنيد به اين معنا نيست که اگر حديثي بود که صحيح السند هم است و دلالت بر معنايي دارد که از ظاهر قرآن فهميده نميشود ولي خلاف قرآن هم نيست ما بياييم نسبت به غلو بدهيم بلکه مراد مواردي است که خلاف صريح قرآن باشد و شامل توسعه در مفهوم نخواهد بود روي اين اساس هم فرموده اند اگر روايت صحيحي از ما بشما رسيد و معناي آن را نفهميديد علم آن را بر ما موکول کنيد و زود رد نکنيد.
3-رواياتي مثل اين که القرآن سهل ممتنع و يا فرمايش به زراره که يا زراره ما ورثت من کتاب الله من شي در راستاي اين موضوع است که در عين اين که قرآن ظواهرش حجت است منتها مطالبي در قرآن است که همه کس متوجه آن نميشوند و نياز به بيان و توضيح آن از سوي پيامبر و اهل بيت عليهم السلام است و البته اين مطلب ضرري به فصاحت و بلاغت قرآن نميزند.
4-درست است که نسبت دادن مطلبي به خداوند و آيات قرآن کريم آن هم بصورتي که ديگران آن را نمي فهمند درست نيست و شامل تفسير به راي خواهد بود منتها اگر مطلبي از پيامبر و يا اهل بيت (عليهم السلام) به ما در مورد آيه اي از قرآن برسد از باب اينکه آنها معدن وحي و حافظ سر الهي و عالم به مراد خداوند هستند بايد اين مطالب را بپذيريم نه اينکه رد کنيم و همانطور که ميدانيد خيلي مطالب از آنها به ما رسيده که با ظاهر قرآن نه مخالفتي دارد و نه موافقتي و در اين صورت ميپذيريم.

فرموديد:
پيامبر همان قرآني را که نازل شده بود، بر مردم مي خواند و آنها قرآن را مي فهميدند. بنابراين نقش او ابلاغ و قرائت قرآن بود.
در حاليکه اينطور نيست ونقش پيامبر بالتر از اين است قرآن کريم ميفرمايد:
شَرَعَ لَكُم مِّنَ الدِّينِ مَا وَصَّى بِهِ نُوحًا وَالَّذِي أَوْحَيْنَا إِلَيْكَ وَمَا وَصَّيْنَا بِهِ إِبْرَاهِيمَ وَمُوسَى وَعِيسَى أَنْ أَقِيمُوا الدِّينَ
براي شما آييني مقرر کرد ، از همان گونه که به نوح وصيت کرده بود و، ازآنچه بر تو وحي کرده ايم و به ابراهيم و موسي و عيسي وصيت کرده ايم که دين را بر پاي نگه داريد
و اقامه دين اعم از ابلاغ است و قطعا دين رسول اسلام هم بايد در چهارچوب مباني و دستورات قرآن اقامه شود و اين اقامه مستلزم هم کافي و عالي از قرآن است و اما اين که در جاي جاي نوشته هايتان مينويسيد مگر قرآن چيستان و...است که مردم عصر نزول نفهميده باشند حتما ميدانيد که اين استدلا چقدر ضعيف است.قرآن چيستان نيست و هرکسي ميتواند به اندازه فهم خود از قرآن بهره ببرد و با توجه به اينکه پيامبر و اهل بيت(عليهم السلام)در مورد آيات قرآن کريم توضيحات وراهنماييهاي لازم را کرده اند لذا از جهت حصول غرض از نزول قرآن که همان هدايت مردم و اتمام حجت بوده امر تمام است و به عبارت ديگر ظواهر قرآن که فهميده ميشود بر همگان حجت است و لذا اگر قرآن معنايي غير از آن چه که ظاهرش ميگويد هم داشته باشد(و تنافي هم با آن نداشته باشد)نه تنها مخل فصاحت و بلاغت قرآن نيست بلکه نشان از عظمت و پويايي و اتصال آن به علمي بينهايت دارد.و روي اين اساس روايات مربوط به تطبيق فضيلت اهل بيت(ع) بر بعضي از آيات معنا ميشود نه اينکه بياييم و با تفکرات وهابي گرانه خود آن روايات را که هم زيادند و هم شامل احاديث صحيحه و هيچ منافاتي هم با قرآن ندارند حمل بر غلو بودن بکنيم.