با سلام. قرآن در نود سوره مکي خطاب به مشرکان مکه و در 24 سوره مدني خطاب به مردم مدينه اعم از مسلمانان و يهوديان و گاهي هم مشرکان مکه و مسيحيان حجاز سخن گفته است؛ بنابراين مخاطبان قرآن عرب حجاز عصر پيامبر(ص) بوده است؛ اما اين منافاتي با جهاني و جاوداني بودن قرآن ندارد. براي جهاني و جاوداني بودن يک کتاب لزومي ندارد، مخاطبانش هم همه مردم در همه اعصار باشد. اگر همه مردم در همه اعصار به يک کتاب مراجعه کنند و از آن هدايت بگيرند، آن کتاب جهاني و جاودان مي شود. نفس خطاب با عبارت «يا ايها الناس» يا «يا بني آدم» هرگز دلالت بر همگاني بودن مخاطبان ندارد؛ چنان که اگر حضرت علي(ع) خطاب به مردم کوفه مي فرمود: اي مردم خود را مهيا براي جنگ کنيد، منظورشان همه مردم در همه اعصار نبوده است. همين طور است اگر خداوند در قرآن بفرمايد: اي مردم براي جنگ تبوک مهيا شويد، بي ترديد همه مردم در همه اعصار نيست.

در قرآن خطاب به عرب عصر نزول آمده است كه اگر مي گوييد، قرآن را محمد(ص) بافته است، شما هم چنين كنيد و مثلش را بياوريد؛ اما بدانيد كه نمي توانيد چون آن از علم خدا سرچشمه گرفته است؛ اما در عين حال آمده است كه همين قرآن به لسان عربي مبين نازل شده است. نتيجه آن كه اعجاز قرآن با عرفي بودن زبان قرآن منافاتي ندارد. قرآن معجزه است؛ يعني كسي نمي تواند مثلش را بياورد و اين بدان معنا نيست كه قرآن به زبان متعارف عرب عصر نزول نيست. خدا به زبان متعارف عصر نزول سخن گفته است؛‏ نه به زبان اجنه و فرشتگان و يا هر زبان ديگري که براي عرب عصر نزول ناشناخته است. چرا كه اگر خداوند به زباني غير متعارف سخن مي گفت، مردم مراد الهي را درك نمي كردند و هدايت مردم ممكن نبود. عرفي بودن زبان يعني قابل فهم بودن مراد الهي براي عرب عصر نزول، نه قابل تحدي بودن قرآن. شما به چه دليل مي فرماييد، چون قرآن معجزه است، پس قرآن به زبان متعارف و قابل فهم عرب عصر نزول نيست. شما اين ملازمه را از کجا به دست آورده ايد؟