به نام خدا. در پاسخ عرض مي کنم: اولاً، ارتباط دادن انسان با عالم ماوراء از اهداف دين است و لذا اقتضاء دارد، آنچه را که در زمينه اهداف دين است، واقعيت باشد؛ ثانياً، ما به عالم ماوراء علم نداريم و صدق و کذب آن را خود نمي توانيم به دست آوريم؛ جز اين که به قول قائل صادق ايمان داشته باشيم. موفق باشيد.

به نام خدا و با سلام. ترديدي نيست در اين که پيامبر(ص) از ميان قريش و براي هدايت آنان به پيامبري مبعوث شده است. پيامبر هرگز ادعا نداشت که دين جديدي آورده است. صريح سخن او اين است که من بر دين حنيف هستم و براي احياي آن مبعوث شدم. تمام آداب و مناسک ديني که او ترويج مي کرد، همان هايي بوده است که در ميان قريش کمابيش وجود داشته است؛ جز اين که تغييراتي هم از سوي پيامبر(ص) در آنها پديد آمد. وضو و نماز نيز از جمله همان آداب و مناسکي بوده است که پيش از بعثت پيامبر(ص) بوده است و پيامبر(ص) نيز طبق سنت هر قومي از سنن آباء و اجداي خود پيروي کرده و البته تغييراتي هم در آن پديد آورده است. ما هم که به اسلام گرويديم، به واقع فرهنگ و آيين پيامبر(ص) را پذيرفته ايم و خود را ملزم شمرده ايم که از آداب و مناسک اين آيين پيروي کنيم. نماز يک سنت اجتماعي است و در گذشته و عصر پيامبر(ص) رسم بر اين بوده است که در مسجد برگزار شود و يک سنت اجتماعي را اعم از ديني و غير ديني بايد تابع اجتماع بود و سيره عقلاء اين است که هنجارهاي اجتماعي را از پيش خود نشکنند. علاوه بر آن، نظر به اين که نماز يک سنت اجتماعي بوده است، به حکم عقل بايد در برگزاري آن، وحدت رويه وجود داشته باشد و گرنه هرج و مرج به وجود مي آيد و هرج و مرج و تفاوت در شکل برگزاري نماز ميان اقوام و اشخاص مختلف، باعث آشفتگي و از هم پاشيدگي آييني مي شود و اين به حکم عقل پسنديده نيست. توجيه عيني و واقعي شکل برگزاري نماز و ساير مناسک همين است؛ اما در ديدگاه سنتي توجيه ديگري وجود دارد. سنتي ها مي گويند: اين امر خداست و ما عبديم و بايد تبعيت کنيم. آنان براي شکل آداب و مناسک ديني راز و رمزهايي ناشناخته اي را قائل اند که فقط خدا مي داند و ما از آنها آگاهي نداريم؛ لذا چون و چرا کردن در آنها را فضولي در امور الهي بر مي شمارند و مذمت مي کنند. موفق باشيد.

سلام. از لطف شما سپاسگزارم.

سلام. از لطف شما ممنون. اگر فرصتي نصيب شد، ان شاء الله به آنها پرداخته مي شود؛ اما اجمالا چند نکته عرض کنم: 1. «امي» يا «اميون» در قرآن در مقابل اهل کتاب به کار رفته و بنابراين مراد کساني اندکه اهل کتاب نبودند. 2. دانش داشتن به سواد خواندن و نوشتن نيست؛ به داشتن علم است که ممکن است از طريق وحي و الهام و يا به طريق شفاهي حاصل شده باشد. 3. امي بودن از اين جهت اثبات کننده اعجاز است که پيامبر(ص) بدون اين که به کتاب آسماني علم يا ايمان داشته باشد، مطالبي در قرآن بر او نازل شده است که در کتاب هاي آسماني سابق هم کمابيش بوده است. 5. شيمي دان بودن جابر بن حيان هرگز مستلزم شيمي دان بودن امام صادق(ع) نيست؛ چون بسا او از شيمي دان هاي زمان خودش آموخته باشد.